TÜLAY ATASEVER

Ankaramız... Yine tam kalbinden vuruldu. Biz ölmedik ama bu yaşamaya da pek benzemiyor

Gün aymadı tam tersine karanlık.Karanlıklar ülkesi olduk sanırım.10 Ekim,17 şubat ve 13 mart.Katliam katliam katliam.Canlarımız katledildi.Gülen yüzlerimizi ve geleceğimizi elimizden aldılar.

Yürekler paramparça.Mutsuz, umutsuz ve öfke dolu insanlar.

13 Mart Pazar saat 18.45 Ankara Güvenpark

Ölüm serdi döşeğini memlekete,
Yer, gök kan revan...
Dağ gibi babalar..
Kekik kokulu analar
Tazecik fidanlar gitti...
Serçeler,
Ah kıyamadığımız serçeler gitti...
Hiç bu kadar rezil rüsva olmadı yaşamak ...
Vicdanlar dindi...
İnsanlık gitti..
Umutlar bitti..
Yazık
Ölüm kokacak artık şiirlerimiz...
Ve
Yas tutacak bizim türkülerimiz..

Toprak utandı,
çocukları bağrına basar iken...
Kuşlar utandı,
masmavi gökyüzünde süzülürken...
Ağaç utandı, çiçek utandı,
bu neyin nesi diye!
Gül utandı,
rengini kan kırmızıdan aldı diye...
Barış utandı,
kanatlarına ölü çocuklar takıldı diye...
Bir insanoğlu utanmadı yaptığından.

Bugün 15 Mart Salı.

Gün boyu oradaydım.Katliamın yapıldığı, canlarımızın yandığı, yüreklerimizin parçalandığı Kızılay'da. Karmakarışık duygu fırtınaları yaşadım. Hıçkıra hıçkıra ağladım. Öfkemi kustum heryana. Üzülmek ne kelime yüreğim parçalandı. İsyan ettim. Fotoğraflardaki gülen yüzlere bakamaz oldum UTANCIMDAN. Yaşatamadık canlarımızı. Gülen yüzlerimizi aldılar elimizden. İsyanım çok büyük. Alışmayacağım terörle yaşamaya. Korkmuyorum.

                  TERÖRLE YAŞAMAYA ALIŞMAYACAĞIM.KORKMUYORUM.

Paylaşacak bir şey kalmadı acıdan başka,haa bir de umut kırıntıları..Haydı hep birlikte umutlarımızı yeşertelim lütfen.Yoksa yarın çok geç olabilir..

                                                    Tülay ATASEVER