DEFNE KIZ EFSANESİ

Orman Tanrısı ile Nehir Tanrısı nın bir kız çocukları olur. Tanrılar Defne ismini koydukları çocuklarını kimseye göstermezler. Ancak kızları büyüdüğünde güzelliği dillere destan olmuştur…
Genç kız her gün ormanda gezintiye çıkar. Bir gün bir flüt sesi duyar. Sesi takip eder ve flütü çalanın Doğa Tanrısı Apollo olduğunu görür. Genç kız, her gün onu gizlice dinler. Fakat bir gün Apollo onu fark eder. Kızın cazibesi Apollo yu hemen sarar ve Defne yi yakalamak ister. Genç Kız hızla kaçar. Ancak Apollo ona yetişir ve tam yakalayacağı an Defne babası olan, Orman Tanrısı ndan yardım ister. Orman Tanrısı o an kızının ağaç olmasını diler.
Defne nin ağaç olması üzerine Apollo, "Madem O na kavuşamadım, ben de O nu sonsuza dek koruyacak bir rüzgar olayım" der ve rüzgar olur. 
Bugün defne ağaçlarının etrafında hafif bir rüzgarın estiği söylenir.
Ben denedim, tüylerim diken diken oldu…
Sizler de denemek ister misiniz ?...
Aşk uğruna sonsuza dek rüzgar olup esmek ne güzel ?...
Günümüzde böyle yürekler ve aşklar ne kadar azaldı değil mi ?...

Hasan Uğur Epirden 1978

HAYALİ DENİZ KIZLARI

Adamın biri, her mehtaplı gece, alır başını deniz kıyısına gidermiş…
Dönüşünde de hep sorarlarmış…
“-Ne gördün?...” diye…
“-Dünya güzeli deniz kızları gördüm… Altın saçlarını gümüş taraklarla tarıyorlardı…” diye cevap vermiş hep !...
Bir gece, yine deniz kıyısı dönüşünde ise sorulan aynı soruya deniz kızlarını tekrar görmüş olmasına rağmen, bu kez şöyle cevap vermiş… 
“-Hiç !...” demiş.. “Hiç bir şey !..” 

Oscar Wilde ın bu harika öyküsünü ilk okuduğunuzda, benim gibi, içinizde ne demek istediğini anlayamayanlarınız olabilir… Ama anladığınızda hiç ama hiç unutmayın !... Çünkü benzerini yaşamadıysanız, bir gün gelecek, "Bir hayalin gerçek olması kadar hayal kırıcı bir şeyin olmadığı"na hak vereceksiniz !... 

Bu tema pek çok yerde ve zaman biriminde mutlaka karşımıza çıkacaktır… 
Okudunuz mu bilmiyorum, “Simyacı”da, bütün yaşamı boyunca tek hayali para biriktirip, Mekke ye hacca gitmek olan bir dükkan sahibi vardı… Adamcağız gerekli parayı fazlasıyla biriktirmiş olduğu halde bir türlü gitmiyordu… Bu hayalin kendisini yaşama bağlayan çok önemli bağ olduğunu düşünüyor ve onun gerçekleşmesi halinde bu önemli bağı yitireceğinden korkuyordu… Haklıydı aslında… 

Düşünün… Hepimizin böyle, mutluluğumuzu bağladığımız hayalleri yok mu ?... Gerçekleşene kadar yaşamı sanki ertelediğimiz ?...
Bu istediğimiz her neyse, gerçekleştiğinde acaba iyi mi olacak diye kurduğumuz ?...
80’lerin başında yazdığım “Aşkname” şiirimdeki, bilenlerin merak ettiği sevgili için de sanki aynı duygular içerisindeydim !…
“Ya bana gelirse ?...” diye endişelenmekte belki de haklıydım… Gelseydi, onu bekleme gücümü kaybedeceğimden, beni tekrar yalnız bırakma olasılığına tahammülümün kalmayacağından o kadar emindim ki ?... Zaten beklemek de içinde O olduğu için güzeldi !... 
Bazen bütün dualarımı kabul etmedi diye Allah’a şükrediyorum !... 
Aslında, belki de daha az üzülmeliyim gerçekleşmeyen hayallerim için ?… 
Belki de, aslında sevinmem, mutlu olmam gereken bir şeyler için sıkılıyor, daralıyor, onca gözyaşı döküyorumdur !.. Kim bilir ?...
Olaylara bir de bu açıdan bakmanın yararlı olacağı inancını taşımaktayım… 
Sadece, hakkımızda hayırlı olan hayallerinizin gerçekleşmesini diliyorum !...
Bunu çoğumuz fazlasıyla hak ediyoruz !...
Ve yarınlarımız inanın daha güzel olacak !...
“Deniz kızları” kadar…
Yeter ki hayallerimizi sığ ve berrak sularda yüzdürelim ?...

Hasan Uğur Epirden 1975 
Özel Edebiyat Ödülü

“HER ÖZGÜR İNSAN BİR MAHKUM ADAYIDIR !..

Bitlis Kapalı Cezaevi ndeki mahkumlara çok özel...

Bundan yaklaşık 4 yıl önce çok anlamlı bir mektup aldım ve gerçekten çok duygulandım !... Geldiği yer Bitlis Kapalı Cezaevi idi !... 5 mahkum tam manasıyla anlayamadığım bir kanaldan e-mail adresime ulaşmışlar, köşe yazılarımı kendi ifadelerine göre büyük bir ciddiyet ve hassasiyetle okumuşlar, bir duygu adamı olduğuma, sağ olsunlar, karar vermişler ve benle dertlerini paylaşmışlar, ayrıca benden bir voleybol topu ve file istemişler, gene kendi ifadelerine göre, avluda volta atmaktansa hiç olmazsa voleybol oynayarak içlerindeki kasveti biraz olsun unutmayı düşünmüşlerdi…

Onlara oturup uzunca bir mektup yazdmış, ertesi gün de bir file ile top göndermiştim…
Ama bu da beni kesmemişti… Oturup, toplumumuzun bu kanayan yarasını etraflıca düşünmüş, kendimi (Allah korusun !...) onların yerine koymuştum… Oraya düşüşlerindeki muhtelif an biçimlerini kurgulamıştım… O gece sabahı etmiştim !... 

Benim karanlığım yerini aydınlık bir güneşe, yepyeni beklentilere terk ederken, onlar dört duvar arasında, gökyüzüne, özgürlüğe, ağaçlara, kuşlara, sevdiklerine hasret kalmaya devam edecekleri bir gün daha başlıyordu !... O gece oturmuş, yatmadan önce bu satırları karalamıştım !... Sadece kendim içindi… Yillar sonra arşivimi karıştırır, tararken o geceki yazımı masa üstüne aldım, tekrar tekrar okudum ve sonunda sizlerle paylaşmaya karar verdim… 

Maksadım içinizi hüzünle doldurmak değil, birazcık da olsun düşündürmek !... Zira bence her özgür insan bence bir mahkum adayıdır !… 

Toplumumuz bir kitleye oldukça ön yargılı yaklaştığı aşikardır !... “Kader Mahkumları”…
Herkes hayatında nice hatalar yapmaktadır !... Her insanın suç işleyebileceği aykırı anları vardır !... Suç anlık bir dürtünün eyleme dönüşmesidir !... Bazen içimizdeki karamsarlık, bazen öfke, bazense örf ve adetlerimiz sinirlerimize ve aklımıza üstünlük sağlar !... 

İşte o bir anlık dürtü bazen bir insanın tüm yaşamını ters yüz eder, ömrüne mal olur !... Eminim çoğuna bekledikleri hoşgörü çerçevesinde tanıyabileceğimiz bir şans, bir af onları topluma tekrar kazandırmaya yetebilecektir !... Ben biraz haddimi aşarak şu yorumda bulunmak istiyorum !... Akıl Hastanelerinde “Deli” sıfatı verilmiş nice hastanın, dışarıdaki bir çok insandan daha akıllı olduğu gibi, içeride “Suçlu” damgasını yemiş çoğu “Kader Mahkumu”nun da, dışarıda elini kolunu sallayarak gezen bir çok aykırı insandan daha faydalı ve yararlı olduğu düşüncesindeyim !...

Günümüz toplumundaki sosyo-ekonomik deprem, içerisindekileri suça daha çok iter hale gelmiştir !... Şiddet olaylarının, hırsızlığın gittikçe artması, fuhuş çemberinin gelişmesi, uyuşturucu batağına saplanma, hala namus kavramının anlayış biçimindeki yanlışlıklar ve hoşgörü zafiyeti ve en önemlisi, tüm bu faktörlere davetiye çıkaran sevgi ve ilgi eksikliği suç işleme olasılıklarını körüklemektedir !...

İçeride, bir çok olanaktan mahrum, dört duvar arasında ömürleri törpülenen, ellerinin tutulmasını bekleyen, bir dost sıcaklığına ihtiyacı olan “Kader Mahkumları” için birazcık seferber olmamız gerekmekte, onlara uzaklardan bile olsa, yardım elini uzatmak, kullanmadığımız giysilerimizi, ilaçlarımızı, okumadığımız kitaplarımızı ulaştırmak insani dürtülerimiz içerisinde yer almalıdır !...

Şu anda hüküm giymiş on binlerce “Kader Mahkumu”, dışarıda yüz binleri bulan aileleri, zor, çileli günler geçirmekte, sanki o suçu beraber çekmekte, cezasını dışarıda da olsa bir başka şekilde paylaşmaktadır !... 

Sahip olmayı beceremediğimiz, artık “Bizden” görmek istemediğimiz, çoğu pişman olan bu şansız ve bedbaht insanları (Vatan hainleri, terör suçluları ve sapıklar hariç) her zaman düşünüyor olmak insani vasıflarımızın ve tertemiz duygularımızın bir erdemi olarak bizi sarmalamaktadır !... 

Unutulmamalıdır ki, “Af etmek” ataerkil bir özelliğimizdir !... Ve şunu çok iyi düşünmeliyiz ki… “HER SUÇLU MAHKUM, HER MAHKUM DA SUÇLU DEĞİLDİR !...” Ve gene şunu unutmamalıyız !... 
“HER ÖZGÜR İNSAN BİR MAHKUM ADAYIDIR !...”