Bir ömre kaç hayat sığar?

Kaç hayat albümler dolusu anı biriktirmeye değer?

Yaşanan hayat algısında, kendi tercihlerimiz dışında yaşamlar sunar hayat bize. Her yaşam bir insandır aslında. Bazen acı bazen tatlı tatlar bırakır bizlere. Hayatın logaritmasında tutmayan hesaplarla, sağlaması yapılmamış değere tabi tutulan insanların gelirken pamuk kadar saflığı giderken de bir mezar boşluğunun tarifsiz acı hissiyatını bırakır bizlere, payımıza pay ettiklerimiz.

Öyle kolay değildir insan biriktirmek hayatta. Koca bir ömre sığmayan yaşanmışlıkların ağır dokusunun üzerine sinen kokuyu birlikte solumak, acının verdiği sancıyı yaşamak… Anı sonsuz bir kareye dönüştüren fotoğraflarda yanındakini ahiretlik olarak kabullenmek. Sözcüklere sığdırılarak anlatılmak istenen geçmişi dinlemek, hissetmek her insana sunulmuş bir armağan olmazsa gerek. Çünkü her insanın anısı ruhuna özgüdür, özerktir.

Hayatından, hayat çalan insanı kapı dışarı ettiğinde ilk albümlere sarılırdı insan eskilerde. Tek tek kesilen kareler aslında yaşananların derin izler bıraktığının göstergesiydi. Kimine kıyamaz yarı keser, kimine ise bakmaya kıyamazken makas darbeleriyle tamamen imha ederdi. Şimdilerde algı değişti elbette. Önce sosyal medya hesaplarından başlanıyor temizliğe. Nasıl olursa olsun! Sonuç olarak arınma duygusu ruhsal bir rahatlamaya yol açıyor kişide. ‘Çok mu şey kaybettik?’ sorusunu duyar gibi oluyorum. Zaman, mekân ne olursa olsun yaşanan olgunun farkındalığında olan her olayda hissedilen his aynı olacaktır. İnsan Dünya’nın tüm şefkatini içinde barındırılabilir veya en tehlikeli vahşi bir yaratığını da dönüşebilir.

Tek mesele insan kalabilmekte…

Edebiyata, sanata ve insana dair görüşmek üzere.

Araştırmacı Yazar İlknur ARTUĞ